Allereerst en voor alles wil ik Dierenkliniek Putten, en dan met name de dienstdoende dierenarts en haar assistente bedanken voor de bijstand, hun zeer adequate en vooral snelle handelen, hun vakkennis en geduld. Aangezien er hier in het Gooi geen spoed en trauma opvang is en vrij weinig dierenartsen ervaring hebben met het uitvoeren van een keizersnede was ik aangewezen op Putten. Dat leek me de beste oplossing omdat ik daar ook de progesteron bepalingen had laten doen en de echo. De datum van bevallen kan je vrij secuur vast stellen als je de datum van ovulatie weet. Na de ovulatie rijpen de eitjes 2 dagen af en kan de bevruchting plaatsvinden, maar als je geen progesteron prikt kan het zijn dat de teef zich bijvoorbeeld al een dag of twee vóór de ovulatie laat dekken (gechargeerd voor het voorbeeld, maar het komt voor) De sperma blijft 48 uur of langer goed in de teef. Als je dan van de dek-datum uitgaat, verwacht je de pups eerder, terwijl de eitjes pas 5 dagen later bevrucht zijn. Dan zal de teef dus ook pas vijf dagen later bevallen. Ik ga altijd uit van de ovulatie datum, tel daar 63 dagen bij op, met een marge van een dag meer of minder. Maxim ’s ovulatie was zondag 26 juli, tel daar 9 weken bij op en je komt op 27 september uit. Tot zover ging alles volgens het boekje; Maxim werd zaterdag al onrustig, begon met verbouwen en haar spieren waren aan het verweken, dat zie je op de foto van de vrijdag al. Van een rond voetbal-buikje werd het een hangbuikje. De tekenen waren er en ik besloot om beneden naast de werpkist te slapen. Om 1 uur s’nachts werd ze weer rustig en hebben we toch nog wat kunnen slapen. De zondag ochtend is ze nog mee naar het bos geweest voor een korte sanitaire stop en daarna begon dan toch echt serieus te worden. De eerste pup, een teef, werd rond het middaguur geboren. Toen had ik al contact met de dienstdoende arts. Vruchtwater gebroken en het hoofdje van de pup vast in het geboortekanaal. Ik heb in al de jaren dat ik fok nog nooit een pup van zo ver moeten halen, maar het is gelukt. Nu is het zo dat als het uitdrijven zo lang duurt, dat meestal komt omdat de pup al dood is. Daar ging ik dus ook van uit, maar ze was levendig en al heel snel mooi roze van kleur. Geen wonder dat het zo lang duurde want ze woog 550 gram; dat is groot! De gemiddelde gewichten van weimaraner pups liggen rond de 400 gram. Die van Maxim haar vorige nesten rond de 500 gram. En West is ook aan de grote kant. Na drie uur kondigde de volgende pup zich aan. Die is gewoon geboren maar ook dat duurde lang, hij woog 530 gram. Bij elkaar 8 uur voor twee pups…als we zo door moesten zou alles te lang duren en dat risico wilde ik niet lopen.
Dus hop, mandje en kruik gepakt en met twee pups en Maxim naar Putten gereden waar ze ons al op stonden te wachten. Daar gaat alles dan in heel rap tempo; Maxim werd geschoren en geïntubeerd voor de verdoving, toen op tafel gewassen en ontsmet, groen laken er over en toen werden achter elkaar de pups aan ons doorgespeeld. We moesten ze droog wrijven terwijl de assistente zorgde voor de afzuiging van vruchtwater uit de keel en neusgaatjes. De pups waren allemaal behoorlijk duf van de verdoving die ze via Maxim naar binnen hadden gekregen. Daar krijgen ze dan ook antisedan voor in hun bekje gespoten. Vandaar dat alles ook zo razend snel moet gaan. Op een gegeven moment lagen er vijf pups op handdoeken op onze behandeltafel en al drie of vier in de couveuse… en maar hopen dat ze het allemaal redden.
Nadat bij Maxim alles netjes dichtgenaaid is mocht ze rustig bij mij bijkomen. Uiteindelijk ga je met een verse warme kruik in een mandje met 11 pupjes, twee met een bandje om, en moeder Maxim achterin de auto weer op huis aan. We hebben ze thuis gecontroleerd, bandjes om gedaan en gewogen en bij Maxim aangelegd. Natuurlijk hadden ze niet begrepen dat hun moeder die hond was met die tieten. Pups hebben een enorm sterkt reukvermogen. Hun leven hangt van hun reukvermogen af want ze kunnen nix horen en zien. Het eerste en enigste wat ze hadden geroken was een mensen lucht. Schone handdoeken, couveuse onderleg-matjes, maar geen Maxim met haar dikke tepels. Dus het is niet gek dat ze niet echt in hun sas waren, eenmaal thuis in de kist met Maxim. En ze hadden natuurlijk honger! Gelukkig waren er twee die al wel wisten wie Mamma Maxim was en die waren er al snel weer bij. Ik ben tot 3 uur bezig geweest om ze uit te leggen hoe het werkt. Toen werden ze gelukkig rustig, want voldaan! Wat een weekend! De zondag kwam ik er pas achter dat we ons bij het tellen vergist hadden; er zijn vier teefjes en zeven reutjes.
