Deze keer zijn we gaan wandelen in de Soesterduinen, een groot stuifzand gebied omringt door bos, een haast verborgen plekje in het midden van het land. Een thuiswedstrijd voor mij, zo dichtbij, dus kwam ik natuurlijk te laat. Genoeg parkeergelegenheid, maar ja, als er 80 weimaraners met hun baasjes komen wandelen en het is ook nog eens schitterend weer, dan staat die parkeerplaats hutje mutje vol! Doordat we voor het grootste gedeelte om de duinen heen liepen op een bospad, was het voor mij en mijn heup goed te doen.
Zelf had ik mijn grijze familie bij me; MamaMaxim, PapaTiko en PuberGus.Wat schetst mijn verbazing? Een weimaraner langhaar baasje loopt, net als ik altijd, op te scheppen over dat haar hondje uit twee korthaartjes komt, echt zo leuk! Alsof ik mezelf hoorde praten. Ik had een stukje over ‘een gemengd nest’ in het weimaraner blad van oktober 2018 gestaan, maar er blijkt nog veel onduidelijkheid te zijn. Even een beknopte uitleg. De haarlengte van een hond wordt bepaald op een plek (locus) op het chromosoom. Een korthaar weimaraner heeft daar twee korthaar genen zitten en een langhaar weimaraner twee langhaar genen. Er zijn echter weimaraners die één kort en één langhaar gen op die locus hebben zitten. Die zijn kortharig, omdat het korthaar-gen dominant is. Elk ouderdier zal één van die twee haarlengte-genen doorgeven aan de pups. Dus als er een langhaar pup uit twee korthaar weimaraners geboren wordt (kans van 25%) dan heb je het onomstotelijke bewijs dat beide ouderdieren drager van het langhaar gen zijn. Of je kan een DNA test doen. Dan heb je ook honderd procent zekerheid.
Terug naar de wandeling; super georganiseerd, prachtige locatie, heerlijk weer, en zeker zo belangrijk; een goede begeleiding vanwege de teruglopende honden. Je kan je voorstellen dat als er 80 weimaraners door elkaar lopen, ze de baas wel eens kwijtraken. Maar het spoor van de baas ligt er nog dus lopen ze bijna altijd over dat spoor terug. Hulde aan de vrijwilligers met walky-talky’s die de terug-spoor-lopers opvangen! Ik heb mijn honden nooit een halsband om maar voor dit soort wandelingen met zoveel grijze monsters is het wel heel zinvol! Maxim een rode, Tiko een blauwe en Gus een groene halsband om. En zoals ik al dacht, Gus, die dit nog nooit meegemaakt had met zijn tien maanden oud, die was me kwijt. Maxim en Tiko hielden me goed in de gaten, maar Gus is echt in de pubertijd en de wereld aan het verkennen. Dus snel een begeleider aan zijn staart getrokken, en die kon hem binnen de kortste keren lokaliseren. Terug aan het lopen en gelukkig opgevangen door de hekkensluiter! Mijn dank!
