Freia

Freia mijn eerste weimaraner, was een dochter van Nobeler Falco vom Reinswald en Hazel Factor Elf. Falco was een hele goede jachthond, heeft zelfs meegedaan aan de Nimrod 1995. Haar moeder, Hazel was een teef uit Engelse lijnen.

Op haar laatste dag bij de dierenarts nog bloedmonsters genomen en een röntgenfoto.
Ze was in haar buik uit een lever- of milttumor aan het verbloeden. Opereren was geen optie vanwege haar leeftijd.

Freia heb ik 11 jaar gehad. Ik kreeg haar als pup en heb veel met haar meegemaakt. Enorm veel van haar geleerd. Voor het eerst een jachthonden cursus gedaan, op haar en mijn eerste proef in Tienhoven is ze bij het onderdeel “verloren zoek over water”, in plaats van met haar eigen kleine eendje, terug gekomen met een grote woerd. Wat bleek, die woerd was vijf beurten eerder door een hond verstopt, Voor ze verder gingen met de proeven hebben er zelfs A-honden naar gezocht, maar die konden hem niet vinden, net als de vier honden die daarna aan de beurt waren. Freia wel! Ze is nog nooit met verloren zoeken zonder iets terug gekomen.

Ze had een geweldige neus en was zacht in de mond. Zo zacht dat ze rauwe eieren kon apporteren zonder dat die kapot gingen. Ook heb ik op mijn knietjes bij haar gezeten in het bos, met mijn armen om haar hals tranen met tuiten gehuild. Het leek alsof ze me begreep. Ze was een trouw maatje en een gouden hond!

Nu heb ik ook weer bij haar gehuild, we hebben haar niet meer van de röntgentafel afgehaald. Ze kon niet meer. Ze lag er heel vredig bij. Ik kon Freia niet achterlaten bij de dierenarts. Hier thuis heeft ze op haar eigen kussen in de schuur gelegen. Elke keer ben ik even gaan kijken en heb haar een aai over haar bol gegeven. ‘S middags hebben we haar in de tuin begraven. Ze blijft hier bij me, ze houdt de wacht.