Kjell bij het stuk
Vorig weekend kreeg ik het bericht van de eigenaars van de langhaar broer van Gus; “ deze knapperd heeft zijn eerste natuur-zweetspoor gelopen van een geschoten ree. De andere hond kon hem niet vinden en Kjell had hem binnen 10 minuten! De Jachthouder onder wiens toezicht deze jager de ree mocht schieten, heeft gezien dat de ree werd geraakt en vervolgens de sloot over sprong een volgend veld in. Hij zag dat de bok met een grote boog door het veld liep en toen is gevallen. Op de schotplaats leverde het spoor de informatie op in combinatie met hoe het beest reageerde, dat het een Longshot was. De Jachthouder was er, mede door zijne ervaring, van overtuigd dat hij dood was. Alleen was het een kwartier na het schot donker en leverde doorzoeken meer schade op aan het veld. Past niet bij de schadebeheersing waarom de ree moest worden geschoten. Vandaar dat we pas 12 uur later, toen het voldoende licht was, weer konden speuren. Toen bleek dat de bok idd nog een spoor van ruim 100 meter had getrokken.
Geweldig, wat zijn we allemaal trots op hem! Zweetspoor is namelijk een vak apart, en je hond moet er terdege in getraind worden. Gelukkig zijn er telkens meer mogelijkheden om cursussen te volgen. Bovendien kan je proeven lopen. Maar omdat elke hond een eigen spoor krijgt en er dus, op zo een wedstrijddag, maar weinig honden aan beurt kunnen komen is het nogal moeilijk om daar aan de bak te komen. In de jacht gebeurt het wel eens dat een stuk grofwild, een ree of een wild zwijn, niet goed geraakt is. Of het schot is wel goed, maar door de adrenaline springt het wild weg en loopt nog een tijd door. Dat kan soms honderden meters zijn, waardoor de jager het niet kan vinden in het donker. Als een dier aangeschoten is en uren ligt te creperen is het natuurlijk van groot belang om het zo snel mogelijk te vinden en het uit zijn lijden te verlossen. En ook een dood stuk wild wil een jager graag binnen hebben voor op zijn bord.
Onze weimaraners zijn allround jachthonden en moeten het dus kunnen. Wat niet wegneemt dat een cursus echt wel noodzakelijk is en bovendien heel erg gaaf om te doen! De hond wordt niet alleen aan het werk gezet maar de voorjager leert zeer veel over de praktijk jacht. Door de aan-schot-plaats te onderzoeken, kan je bijvoorbeeld opmaken op wat voor manier, en vooral, waar het geschoten dier geraakt is. Het speuren zelf is heel zwaar voor de hond, niet zozeer lichamelijk, maar zeer zeker omdat hij zijn neus moet gebruiken en zijn hersenen. Als je voor het eerst met je hond aan het werk bent geweest, denk je; nou, die 10 minuutjes….maar de rest van de dag is je hondje echt ‘knock-out’
Kjell heeft nu dus zijn eerste, wat je noemt, natuur zweet spoor gelopen!TROTS op dat hondje en zeer zeker ook op de eigenaars! Weidmans heil!
