Ko

Op 25 juni 2005 is Ko geboren uit Zoey vom Reinhardswald en Classic Dream’s Talk of the Town. Zijn moeder Zoey is Duitse lijnen. De vader Vidar komt uit uit Zweden. De fokker heeft de langhaar teef Cottilion’s Acumen-Ambria en de beroemde Duitse korthaar reu Arto vom Nollenwald met elkaar gekruist om zo zijn T-nest te fokken. Classic Dream’s Tic Tac Toe, ook uit dat nest, heeft in de noordelijke landen de meeste veldwerk kwalificaties gelopen van alle weimaraners tot op dit moment! Ze is Zweeds jacht Kampioen, Zweeds Zweetwerk Kampioen, Zweeds en Estlands Gehoorzaamheids Kampioen en in meerdere landen Show Kampioen. Ze wordt nog steeds gebruikt in de jacht op elanden. Dus Ko’s vader is half Duits en zijn moeder helemaal uit Duitse lijnen. Dat verklaart zijn enorme jachtpassie.

Ko is opgegroeid bij een gezin met twee kleine kinderen en een al oudere retriever. Hij woonde aan de rand van de duinen waar hij alle vrijheden had die hij zich wensen kon. Hij kon zo de tuin in lopen, zijn bench stond altijd open en hij mocht alles doen wat hij wilde. Ko had een enorm stabiel en vriendelijk karakter en hij kon die vrijheid en zelfstandigheid goed aan. Toen bleek dat een van de kinderen allergisch was voor honden kwam hij bij mij terug.
Ik ben geen reuen mens en hij was altijd eigen baas geweest, de ultieme ZZP-er noemde ik hem wel eens. We hebben een jaar met elkaar overhoop gelegen. Niet dat hij niet luisterde maar werken deed hij voor zichzelf! Met een konijntje in zijn bek kwam hij wel netjes voor mij zitten, maar afgeven, ho maar! Ik weet nog dat hij tijdens de training bij Jos Kuchel een duif niet los wilde laten. Heb hem laten volgen, hij kwam voor mij zitten, blijf, en weer naar me toe laten komen en ik heb zelfs voor hem op een bankje gezeten en al zijn beloningsbrokjes zelf op zitten eten, maar hij liet die duif niet los. Dat heeft een uur geduurd! Toen kon hij hem pas afgeven… plat natuurlijk, maar ik had hem! Door zijn enorme jachtpassie vond hij altijd wel wild. Reeën werden naar me toe gedreven, vossen bracht hij, levend of dood, en menig toxoplasmose konijn heb ik van hem aan moeten nemen. Ook eenden waren niet veilig en hapte hij zo uit de lucht. Hij had van jongs af aan geleerd om gelijk toe te happen, dus voorstaan dat deed hij niet. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik met het roedel langs het gooimeer liep en dat hij in de brede rietkraag ruim twee uur lang achter de ganzen stüberde. ik kon niet bij hem komen want er stond kniehoog water. Toen er een wandelaar langs kwam heb ik haar laarzen mogen lenen om hem eruit te halen. De vliesjes tussen zijn tenen waren zo ingescheurd dat die gehecht moesten worden en van het riet was hij zwaar beschadigd rondom zijn ogen.

We hebben samen KNJV trainingen gedaan en een B-diploma weten te bemachtigen. Ik stond altijd met geknepen billetjes te kijken als hij naar mij toe kwam, was de eend heel gebleven? Bij de MAP trainingen was het niet echt handig om hem als eerste te sturen want als er meerdere stukken wild lagen dan haalde hij ze allemaal tegelijk op. een keertje kwam hij terug met twee duiven en drie kraaien in zijn bek. Dummy’s vond hij maar tweede keus, bij het onderdeel ‘verloren zoeken’ wist hij precies waar de dummy lag, maar zocht dan eerst het hele perceel af op levend wild. Gelukkig kregen we vaak uitnodigingen om mee te gaan jagen in de praktijk! Het liefst volgde hij een jager met het geweer! Ko wist het precies!

Met Ko heb ik ook zweetwerk gedaan. Hij zocht in een razend tempo, ‘rollator snelheid’ was te langzaam voor hem. Bij het stuk aangekomen moest ik altijd snel zijn om hem het wild af te nemen. Op het examen had hij het hele big in zijn bek. Ik heb ook meerdere F-spoor proeven met hem gelopen maar door mijn eigen toedoen heeft hij dat diploma nooit gehaald. een keer waren we zo dichtbij het eind stuk dat we het mochten afmaken. Het hele damhert werd opgepakt.
Ko heeft een zeer vriendelijk en stabiel karakter, mens en hond werden altijd vriendelijk bejegend. Op de aanlegproef verdedigingsdrang dacht ik, die gaat achter mij zitten en zegt; “baas, zoek het effe lekker zelf uit!” Maar hij verbaasde me, greep de pakwerker bij de mouw en liet niet meer los! De beste man moest zijn jas uittrekken om hem te kalmeren.

Ook qua uiterlijk zat Ko goed in elkaar, op shows heeft hij meerdere keren een ‘uitmuntend’ gekregen en op de Weimaraner Kampioens Clubmatch in 2010 is hij eerste geworden van de reuen openklasse.
Ko heeft vijf keer een nest gehad bij verschillende teven. Hij kreeg 37 pups, allen met een goed karakter en zonder erfelijke ziekten. Een van de pups had een tan-point aftekening in een beige kleur. Maar ook deze hond was gezond en had een goed karakter met veel jachtpassie.

Hij is mijn jachtmaatje en mijn allessie geworden in de zeven jaren dat hij bij me was. Hij was “geniaal!” Ik ben dankbaar dat hij bij me was. Op 8 oktober 2014 heb ik hem moeten laten gaan maar hij zal voor altijd in mijn hart blijven. Run free Ko!