De Nederlandse Weimaraner Club heeft zaterdag een oefen SJP georganiseerd op landgoed de Lorrekorf in Putten. Wat een geweldige organisatie, wat is daar veel tijd in gestoken, het was werkelijk perfect! Er waren 50 combinaties ingeschreven. Niet alleen Weimaraners, er waren ook Visla’s, Labrador retrievers, kleine Münsterlanders, een grote Münsterlander en er was zelfs een Bracco Italiano en een Hongaarse staande hond. Voor mij en Bicha was het een hele opgave. Wachten is niet Bicha’s sterkste punt, werken wil ze! Het was dus een uitdaging om haar rustig te houden om op het moment van inzet nog een beetje in controle te blijven. Bij het eerste onderdeel, een rubber eend uit het water apporteren, sprong ze dus in. Dat wil zeggen, voordat ik haar het commando ‘apport’ gaf lag ze al in het water. We waren in vier groepen ingedeeld, een van die groepen bestond uit ‘Jokers’, dat waren helpers die ook met hun hondje mee wilden doen en dus overal even ‘in mochten breken’. Extra handicap voor Bicha en mij. En ondanks dat heeft ze het de hele dag goed gedaan! Zelfs de ‘zit en blijf op de aangewezen plaats’. Terwijl ik uit het zicht moest staan, werd een dummy opgeworpen die ze later mocht apporteren. Het ging goed! Het los en aangelijnd was natuurlijk zoals altijd echt BAGGER, maar nog net een klein 6-je. Maar wel, als kers op de taart, een 10 voor het ‘uitsturen en komen op bevel’! In het middag programma kwamen de B onderdelen aan de beurt. Als eerste de markeer, weer supertrots op haar want ze bleef netjes steady zitten tot de keurmeester me een klopje op mijn schouder gaf, en ik haar mocht inzetten…. ze ging er VOL in, maar; naar de werper waar een volle teil met kraaien stond. Zelf had ik helemaal niet gekeken waar ze de kraai gegooid hadden, hield alleen mijn hondje maar in de gaten. Het maakt ook niets uit of je wel of niet die kraai hebt zien vallen, als je hondje het maar gezien heeft. Dat was dus een NUL. Verbaasde me wel dat de kraaien tegen de windrichting in gegooid werden, dat is in het nieuwe reglement namelijk veranderd, omdat anders, als het hard waait, de kraaien of kauwen om de werpers oren worden geblazen, die dingen zijn heel veel lichter dan de eenden die er vroeger voor gebruikt werden. Nog een ‘over diep water’ om een echte eend op te halen. Deed ze ook perfect, al was mijn manier van inzetten erg rommelig net als haar manier van afgeven. Ook de verloren zoek in het bos ging moeizaam. “WAAAAT…. een KONIJN”, kon ik haar horen denken. Echt een prachtig konijn, hoor, al het wild was van Top kwaliteit, maar dat konijn hadden we al zo een tijd niet met haar geoefend, dus tja… maar hij kwam binnen! We weten weer, en nog steeds, waar we al zo lang aan werken en moeten werken; het volgen, de steadynes, en het netjes, model, afgeven. De aanhouder wint, zullen we maar zeggen.
Het was een prachtige dag, goed gezelschap, mooi hondenwerk gezien, en weer veel geleerd! Ik ben dankbaar! En Bicha is MOE!
